Pieśni prezentowane podczas koncertu stanowią niewielki wycinek bogatej tradycji liturgicznej muzyki gruzińskiej, której w ubiegłych stuleciach kilkakrotnie groziło zapomnienie. Przekazywana w znacznej części ustnie, została poważnie nadszarpnięta przez imperialistyczne działania carskiej Rosji, a później Związku Radzieckiego. Zachowały się średniowieczne zapiski, manuskrypty sporządzane na przestrzeni wieków oraz zapisy nutowe i nagrania z początku XX w.

Ogromna część tej tradycji pozostałaby dziś jedynie w domenie etnografii, a więc poza praktyką, gdyby nie wysiłki czynione przez chór Malchaza Erkvanidze. Podejmowane przez Erkvanidze działania obejmują m.in. interpretację źródeł historycznych, ich redakcję i wydawanie w postaci książkowej, a także starania, by tak ocalony materiał ponownie włączony został do kanonu muzyki wykonywanej podczas liturgii Kościoła Gruzińskiego.

​Repertuar ten, będący świadectwem bogatej tradycji gruzińskiego śpiewu liturgicznego – a więc jednej z najstarszych na świecie tradycji muzyki kościelnej – dociera nie tylko do wiernych Kościoła gruzińskiego, ale dotyka też wszystkich tych, którzy cenią muzykę podyktowaną duchowym impulsem.

Ewa Pasikowska, Aleksandra Kotecka i Tomasz Wierzbowski są związani z Teatrem ZAR, którego pierwszy projekt, Ewangelie dzieciństwa zapoczątkował ich długotrwałą fascynację muzyką gruzińską. Kolejne przedsięwzięcia poszerzały ich warsztat i wrażliwość. Po ponad dziesięciu latach pracy wracają do gruzińskiej polifonii. Kontakt i współpraca z Malkhazem Erkvanidze stały się dla nich kluczem do zrozumienia tych tradycji, inicjując kolejny długotrwały projekt wnikliwej pracy z muzyką gruzińską.