Ślady jak iskry otwierają przestrzenie pamięci, skłaniają do refleksji obejmującej zarówno czas przeszły, jak i teraźniejszy.

Ślady pozostawione odsyłają. Te zgubione czy zatarte trzeba odnaleźć, by zrozumieć, co się zdarzyło – a wówczas zapomnieć, by żyć.

Fotografia jest śladem. Naznacza, sama będąc znakiem zaniku.

Wystawa fotografii ma na celu przybliżenie miejsc, gdzie dokonała się tragedia narodu ormiańskiego. To ślady, po których wędrówka jest pełna smutku, przypominają one bowiem o zdarzeniach nie tym, którzy odeszli, lecz tym, którzy potrafią je odczytać.

Historia ludobójstwa to Różewiczowski „zawsze fragment”, tylko forma fragmentu/śladu jest jej właściwa.