„Zapominanie ciała” prowadzony przez Przemysława Błaszczaka.

Normy, społeczne konwenanse, maniery, zasady tworzą środowisko, w którym kształtuje się nasza fizyczność, relacja do ciała – „ciałopogląd”. W dużym stopniu to, jak chodzimy, biegamy tańczymy, dotykamy się i siebie nawzajem jest uwarunkowane kulturowo, choć zarazem tak głęboko zakorzenione w naszym wnętrzu, że łatwo przychodzi nam się z tym utożsamić, powiedzieć „taki jestem”. Nie pamiętamy lub może zdajemy się nie pamiętać, że od urodzenia poddani jesteśmy intensywnej edukacji, która właściwie nigdy się nie kończy, a nasze zachowanie jest sposobem wypełnienia ogólnie przyjętej normy.

Warsztaty mają na celu zapomnienie ciała, jakim go znamy, by wsłuchać się w to istniejące tu i teraz, w relacji z samym sobą, przestrzenią, partnerem czy wreszcie grupą. Poprzez głęboką koncentrację w treningu indywidualnym oraz partnerskim będziemy odkrywać nowe sposoby percepcji i komunikacji, improwizacji polegającej na współ-działaniu, współ-tworzeniu, współ-istnieniu w procesie twórczym.

„Strojenie uwagi ciała” prowadzony przez Kamilę Klamut.

Kształtowanie uwagi ciała oznacza dla mnie z jednej strony wyzwanie mające przynieść otwarcie, poszerzenie percepcji aktora/człowieka w jego zwierzęcej, biologicznej istocie, z drugiej zaś rozwinięcie umiejętności obserwacji tego, co wewnętrzne, głęboko związane z obecnością.

Jak kształtować trening fizyczny aktora, by stał się treningiem mentalnym?

Jak poszerzać diapazon jego obecności?

Praca warsztatowa oparta będzie na elementach treningu partnerskiego oraz na działaniach indywidualnych. Wspólnym ich mianownikiem będzie próba budowania wewnętrznej linii dramaturgii aktora, czytelnej z zewnątrz, choć zanurzonej w organicznym procesie.

 „Opowieść głosu („Pieśń, która mówi)” prowadzony przez Ditte Berkeley.

Głos ma do opowiedzenia historię, a właściwie milion historii – w zależności od pieśni, którą śpiewa, tego, czego doświadcza, osoby, która słucha, dźwięków, które go otaczają, stanu, w którym jestem ja, która śpiewam.

Jako aktorka wchodzę w dialog z moim głosem za każdym razem, gdy śpiewamy pieśń. Pytam: „Jak ją dziś zaśpiewamy? Jaką historię opowiada?”. Nasze poszukiwania przynoszą odpowiedzi ale też nasuwają nowe pytania. To codzienna praca aktorki/kobiety, która chce, żeby pieśń stała się narzędziem głębokiej wymiany doświadczenia pomiędzy nią a słuchaczem. Głos jest nagi – pozwala na dzielenie się z innymi na poziomie, do którego nie przywykliśmy i na którym często czujemy się niepewnie. Badanie jego granic i związków z fizycznym doświadczeniem, z obrazami, ze skojarzeniami, wzbogaca nasze narzędzia komunikacji i otwiera przestrzeń odkryć.

Podczas sesji skupimy się na eksploracji naszych własnych głosów oraz naszych głosów odbitych w głosach innych osób, z nimi zespolonych. Poznamy siłę zaufania do naszego głosu, będziemy eksplorować jego bogactwo i budować fundament, który będzie mu podporą – poprzez oddech, fizyczne wsparcie, wyobraźnię. Będziemy odkrywać jego siłę, gdy występuje solo, i jego moc, gdy jest jednym z głosów składających się na bogactwo wspólnego brzmienia.

„Pneumatyka aktora”

27 kwietnia dla prowadzących i uczestników warsztatów odbyło się spotkanie z Jarosławm Fretem „Pneumatyka aktora”.