Pokazy pierwszej wersji przedstawienia zatytułowanej „Anhelli. Wołanie” miały miejsce w Barbican Centre w Londynie we wrześniu 2009 roku jako ostatnia część Tryptyku Ewangelie dzieciństwa, prezentowanego w ramach POLSKA! YEAR w Wielkiej Brytanii. W październiku 2011 roku specjalna wersja przedstawienia została zaprezentowana w Belchite koło Saragossy, w ruinach kościoła San Augustino w historycznej części miasta, noszącej ślady hiszpańskiej wojny domowej (1936-1939). „Anhelli” był także prezentowany podczas festiwalu Fabbrica Europa we Florencji, Olimpiady Teatralnej 2016 we Wrocławiu i podczas International Arts Festival (SFIAF) w San Francisco, oraz w wyjątkowej przestrzeni kościoła Saint Merii w Paryżu, w Teheranie, W Madrycie i w wielu innych miejscach w kraju i za granicą. Prapremiera drugiej wersji pt. „Anhelli. Skowyt” odbyła się w Todze w Japonii podczas 9 Olimpiady Teatralnej. Wrocławska publiczność po raz pierwszy będzie mogła zobaczyć spektakl w listopadzie.

Anhelli. Skowyt jest spektaklem muzycznym, śpiewanym na żywo i skomponowanym na bazie pieśni ormiańskich, greckich hymnów i prawosławnych irmosów.

W spektaklu zadajemy podstawowe pytanie o niemożność doświadczenia i wyrażenia śmierci. Śmierci nie można opowiedzieć, ani nie można zbudować żadnej jej reprezentacji, dlatego skupiamy się tu na tych kilku minutach żałoby kiedy w domu osoby, która odeszła zbierają się żałobnicy i dokonują pożegnania, odprawienia zmarłego. Nie chodzi jednak tylko o gest pożegnania, ale o prawdziwe odłączenie, odesłanie, może uwolnienie duszy. Śmierć nie jest tylko momentem przejścia ale procesem, który wymaga czasu. Anhelli chce przynieść teatr sprzed kategorii podziału na sztuki.

Wykorzystujemy postać głównego bohatera z poematu Anhelli Juliusza Słowackiego i towarzyszące mu osoby z których jedna jest wybranką jego doczesnego życia, a druga aniołem, tylko po to by opowiedzieć o procesie duchowego oddzielania. Wyobraźmy sobie, że dusza ludzka składa się z dziesiątków zaczerpnięć i połączeń z innymi ludźmi. Po śmierci trzeba je rozwiązać i poluzować, co wymaga czasu. Spektakl realnie mówi o kilku minutach pożegnania, ale tak naprawdę jako proces będzie to trwało godzinę, czterdzieści dni, rok albo i dłużej. Tak jakby czas zatracił swoją linearność mierzoną zegarem. Śmierć to nie jest tylko moment przejścia, to jest proces i o tym opowiada Anhelli.

Ale Poemat Anhelli Słowackiego stał się jedynie punktem literackiego zaczepienia, stąd jedyne słowa poety, które padają na początku spektaklu są tak naprawdę ostatnimi słowami poematu. W spektaklu zostaje złożony muzyczny i sceniczny hołd Słowackiemu jako wielkiemu twórcy, ale nie jest to inscenizacja jego poematu. Zarówno poemat jak i postać Anhellego jest bliżej nieznana zarówno zagranicznemu jak i polskiemu odbiorcy. Dlatego wpisujemy w nasz spektakl za pomocą muzycznej dramaturgii pochodzącej z liturgii chrześcijańskiej, z różnych obrządków pogrzebowych, figurę Anhellego – zbawiciela, a równocześnie w osobach towarzyszących mu kobiet widzimy takie odrzucone i nierozpoznane postacie jak Marię Magdalenę.

Stąd też spośród tekstów użytych w spektaklu wykorzystywane są niekanoniczne teksty gnostyckie,  a nie teksty poematu. Unikalna kolekcja pieśni wykonywanych przez aktorów powstawała w procesie co najmniej dziesięciu lat poszukiwań. Metoda pracy Teatru ZAR opiera się na długotrwałej pracy z pieśniarzami z różnych tradycji do momentu w którym wspólnie jesteśmy w stanie zaśpiewać każdą pieśń i uczestniczyć we wspólnej liturgii czy też rytuale pogrzebowym. Dopiero wtedy pieśń może stać się elementem spektaklu.

Fascynujące dla nas jako teatru są związki z obrzędowością religijną a zwłaszcza w przypadku Anhellego z obrzędami pogrzebowymi. Można tu się doszukać paraleli z teatrem Nō, zarówno nasze podejście jak i tradycyjnego japońskiego teatru skupia się na uobecnianiu. Poprzez siłę włączania widzów tworzymy teatr, który uobecnia – w tym przypadku moment śmierci i żałobę poprzez inscenizację oraz pieśni pogrzebowe. Twórcy teatru Nō doskonale wiedzą, że jedynymi technikami jakimi dysponujemy w teatrze są techniki reprezentacji. Nie mamy dostępu do innych. Jednak technik reprezentacji używamy na scenie żeby coś uobecnić.

Spektakl Anhelli należy do części Tryptyku Ewangelie Dzieciństwa.