W nic na świecie nie wierzę tak głęboko, żadne wyobrażenie nie jest dla mnie tak święte jak wyobrażenie Jedności – przekonanie, że cały świat jest boską Jednością, i że wszelkie cierpienie, wszelkie zło na tym tylko polega, że my – indywidua – nie czujemy się już nierozdzielnymi cząstkami Całości, że „ja” przypisuję sobie zbyt duże znaczenie. […]

Nigdy nie było to dla mnie łatwe, nikt nie ma mniej talentu do świętości niż ja; a jednak stale spotykał mnie ów cud, który chrześcijańscy teologowie jakże pięknie nazwali „Łaską” – owo boskie przeżycie pojednania, poddania się, ochoczego zrozumienia, które jest niczym innym niż tylko chrześcijańskim ofiarowaniem „ja” lub hinduskim poznaniem Jedności. […]

Jedność, którą czczę – spowita zasłoną wielości – nie jest nudną, szarą, myślową, teoretyczną jednością. To samo życie, pełne gry, bólu i śmiechu. Ta Jedność została przedstawiona przez boga Śiwę, który zatańczył świat, aż ten się rozleciał, została ona także przedstawiona w wielu innych obrazach, nie wzbrania się bowiem przed żadnym przedstawieniem, przed żadnym porównaniem. […]

[…] jedynie tym jest dla mnie życie: przepływaniem między dwoma biegunami, wędrowaniem tam i z powrotem między dwoma filarami świata. Pragnąłbym nieustannie wskazywać na duchową różnorodność świata i nieustannie przypominać o tym, że u podstaw tej różnorodności legła Jedność. […]

Nigdy nie uda mi się zbliżyć obu biegunów życia, nigdy nie uda mi się zapisać dwugłosowości melodii życia. A mimo to, powodowany tajemnym nakazem, będę podążał za głosem mego wnętrza i ciągle na nowo będę musiał podejmować tę próbę.

[Herman Hesse, O jedności, tłum. R. Reszke]

Synopsis